10 april 2017 - Page - Lower Antelope Canyon - Lake Powell - Rainbow Bridge


Vermits we pas om 11 uur verwacht worden bij het Antelope Point Marina Center, hadden heel wat medereizigers de wens uitgedrukt om eerst nog een bezoek te brengen aan Lower Antelope Canyon.
Omdat ik niet het risico wou lopen dat we daar te lang zouden moeten wachten, had ik enkele maanden geleden al een tour gereserveerd bij Ken's Tour.

Elkaar helemaal niet kennende vóór deze reis, maar direct al een bijzonder goede klik tussen Ingrid en Leen.


Druk gespeculeer over wat er daar beneden zal te zien zijn.


Onze tour start om 9 uur en we zijn er dan ook goed op tijd. Zoals te verwachten is het dan al bijzonder druk, maar daar hebben wij gelukkig geen last van. De tour is immers enkel voor ons 15.

Leen, ikzelf, Els, Mieke, Ingrid, Nathan en Herbert in de wachtruimte bij Ken's Tour.


We waren hier vroeger al, maar het blijft toch genieten van zoveel schoonheid.
Ik moet de gids wel regelmatig duidelijk maken dat hij niet moet proberen om er ons als vee doorheen te jagen, wat bij sommige tours wel eens gebeurt. We hebben dan ook eigenlijk helemaal geen last van andere groepen die ook in de canyon zijn en hebben meer dan voldoende tijd om foto's te maken. Hieronder een selectie.



Leen had op voorhand gevreesd dat ze niet in de canyon zou durven wegens claustrofobie, maar na enkele meters was het al grote liefde met de gekleurde rotsen...





Maar gelukkig vergeet ze mij ook niet...



Jean-Paul en Ingrid
Tomas, ikzelf en Leen




Tomas, Mieke, Leen en Ingrid
Een euforische Leen




















Mieke en Leen vol (ver)(be)wondering over zoveel schoonheid...


En de ganse groep al evenzeer.


De gids heeft goed geluisterd en neemt nu zelfs ruimschoots de tijd om groepsfoto's te maken. En vooraleer die 15 mooi in het gelid staan, duurt dit toch wel een tijdje.


Leen en Sabine


En the making off...


Leen, Nathan en Jolien, Tomas, Sabine, Mieke en Peter

En als een goede reisleider zorg ik ervoor dat er niemand achterblijft 😉.


Al onze vrouwen


We zien opnieuw de blauwe lucht...


...en klimmen naar boven. Mieke vraagt zich al af waar we blijven.


Maar uiteraard moeten Sabine en Leen nog eerst even op de foto...


Daar zijn al onze paparazzi opnieuw...


De vrouwen komen als eerste buiten piepen en bij Leen is er niet veel meer te zien van claustrofobie.




Iedereen opnieuw in de buitenlucht.


Dan wordt het hoogtijd om ons naar de vertrekplaats van onze boottocht te begeven.
We hebben vele maanden geleden al deze trip kunnen boeken bij Hidden Canyon Tours. Het is niet zomaar een tour die ze in hun pakket hebben, maar we hebben die in onderling overleg samengesteld.
Het hoofddoel is Reflection Canyon, maar ook het varen over Lake Powell is reeds een belevenis op zich. Het is ook het ideale moment om eens rustig te kunnen genieten zonder dat we daarvoor zelf aan het stuur/roer moeten zitten.


Bij aankomst krijgen we een aangename verrassing van formaat. De auteur van vele (foto)boeken en vermaard specialist over de omgeving van Lake Powell, Gary Ladd, zal ons de twee komende dagen vergezellen. Hier een kleine indruk van zijn werk: Gary Ladd Photography.
Gary is onder andere ook de auteur van de foto die op de National Parks folder staat van Rainbow Bridge.


We verdelen ons over 2 boten die ook gebruikt worden om de Colorado River af te varen door de Grand Canyon. De boten halen een bijzonder hoge snelheid en het is dan ook zaak, vooral voor Tomas, om geen kou te vatten. De ziektekiemen zijn immers nog altijd niet voor de volle 100% verdreven.


Onze schipper is Clint.


Gary gaat gelukkig ook bij ons aan boord en het is al snel duidelijk dat we het goed met elkaar kunnen vinden.


Hij geeft heel wat uitleg omtrent de trip die we de twee volgende dagen gaan doen.


Korte fotostop op Lake Powell met de andere boot iets verder van ons.


Daar is Danny de kapitein aan boord.


Na zowat anderhalf uur varen, met daarbij heel wat uitleg van Gary over de geschiedenis van Lake Powell, stoppen we voor de lunch. Niet op een of andere vooraf bepaalde plaats, maar gewoon kijken waar het een aangename plek is en waar de boten zonder probleem kunnen aanleggen. Door de voortdurend wisselende waterstand van Lake Powell moeten ze ook telkens opnieuw op zoek naar een geschikte plek. Gary kent het meer echter zó goed dat hij uit het hoofd weet welke plaatsen het best geschikt zijn bij de diverse waterstanden.




Iedereen is al meteen overdonderd door de omgeving, niet in het minst door de bijna oorverdovende stilte die hier heerst.
Het is al meteen een ideale plek om selfies te maken, vinden Sabine en Leen.


En uiteraard word ook ik opnieuw "opgevorderd"...


Na de lunch, die overigens onder buffetvorm in de boot aangeboden wordt én die uitermate lekker is, hebben we nog een halfuur de tijd om foto's te nemen.


De besneeuwde Navajo Mountain, de heilige berg voor de Navajo's. Volgens Gary gaan we daar vanavond nog een veel mooier uitzicht op hebben van bij onze kampeerplek. Dat belooft...





Gary is één spraakwaterval en weet iedereen uitermate te boeien. Hier zijn Ingrid en Jean-Paul een en al aandacht.





De zon zal wel helpen de ziektekiemen te verdrijven bij Tomas.


We gaan opnieuw aan boord en varen nu naar onze kampeerplek voor vanavond.
Filip legt enkele mooie momenten vast tijdens het varen.


Jolien wordt al een beetje moe, maar gelukkig is er daar de onwaarschijnlijk stevige schouder van Nathan. Ikzelf begrijp precies niet goed wat Leen mij vertelt en Clint houdt er gelukkig de aandacht bij voor de vaarroute.


Om 14:30u komen we bij de plaats waar we de tenten gaan opslaan.
Wow, dat wordt vast een plek om nooit meer te vergeten.




Het is niet te geloven welke bergruimte die boten hebben. We krijgen niet alleen een tentje (per 2 personen), maar ook nog eens matrassen, veldbedden en slaapzakken.
Daarnaast hebben ze meer dan voldoende stoelen bij, twee grote barbecues, afwasteilen, tafels en zelfs een mobiel toilet dat in een uithoek opgezet wordt, inclusief een hokje eromheen.


Ik denk niet dat we al ooit een tent opgezet hebben in dergelijke 'mindblowing' omgeving.



Die van Tomas staat er al.


Zodra de klus geklaard is, moet Leen afkoelen in het toch wel behoorlijk frisse water van Lake Powell.



Dat werkt behoorlijk aanstekelijk voor Filip die na het bevochtigen van de weelderige bos borsthaar tevens een frisse duik neemt.



Er staat nog een boottochtje op het programma, en niet zomaar een, we gaan immers nog naar Rainbow Bridge.

Tomas maakte dit schitterend beeld van Gary, op weg naar 'zijn' Rainbow Bridge.


Als we aanleggen bij de steiger en ik dan al eens met een andere vrouw (Sabine) op de foto kan, is haar partner al direct jaloers en pikt mijn liefste in, foei Filip 😉.



De hike is vrij kort (en makkelijk) en gaat door een mooie canyon.



Al gauw krijgen we Rainbow Bridge te zien, met een spanwijdte van 84 meter, dikte van 13 meter en hoogte van 88 meter, de tweede grootste natuurlijk brug ter wereld (de grootste staat in China).
De plek is een heiligdom voor de Navajo-indianen.


Onze groep als nietige stipjes onder de brug.


Ook hier weer is Navajo Mountain prominent aanwezig.



Altijd dezelfde 3 fanatieke fotografen die er niet genoeg van krijgen...


Toen we hier de laatste keer waren, met een tour georganiseerd vanuit Page, liep er voortdurend een Navajo mee en die verbood ons om onder de brug door te gaan, zogezegd om religieuze redenen. Gary vindt dat allemaal maar larie en apekool en neemt ons nog een stukje verder mee onder de brug door.


Hier vertelt hij ons een bijzonder interessant verhaal.
De brug werd officieel slechts 100 jaar geleden ontdekt, maar het is evident dat de indianenstammen die hier leefden de brug al veel langer kenden.
Echter pas in 1909 werd er een eerste publicatie gemaakt van Rainbow Bridge.
Het volledige verhaal over de eerste expeditie naar de brug kan je hier lezen: The Cummings-Douglass Expedition.
In elk geval kregen de 2 gidsen de eer om een gedenkplaat te krijgen bij de brug. Om die te zien moet je echter onder de brug door. Ook voor ons is het de eerste keer dat we die gedenkplaten zien.







































Als we terug bij de steiger komen, is de zon al goed aan het zakken en de rode rotsen zien er nu nóg mooier uit.


Leen en onze schipper Clint aan het opwarmen voor de terugvaart...


Terug naar onze campsite, genietend van de omgeving en van het gezelschap.


Precies meer fotobelangstelling voor Leen dan vice versa...



Nathan, Clint, Sabine, Mieke, Jolien en Jean-Paul.



We komen terug bij onze kampeerplek.



De mensen van Hidden Canyon Tours zorgen voor het avondeten en wat is dat toch heerlijk, zo midden in de natuur. Er is kosten noch moeite gespaard om ons culinair te verwennen en we gaan dan ook met plezier aanschuiven voor de barbecue, terwijl Herbert op de achtergrond nog een lijntje uitgooit.



En mocht het overvloedige eten niet volstaan, dan heeft Herbert nog een alternatief voorzien...


Na het eten is het samen met de ganse groep genieten van de omgeving. Ondertussen hebben we deze plek al omgedoopt tot "Kalaman Beach".



Dan volgt, althans voor Leen, Tomas en mijzelf, iets totaal onverwacht, georganiseerd door ons onnavolgbare Mieke... Geniet even mee, zoals ook wij deden...



Dit is echt een onvergetelijk moment, niet enkel door het verbluffende zang- en componeertalent van Mieke, maar ook door de omgeving, tientallen kilometers verwijderd van de dichtste menselijke aanwezigheid én met de volle maan en miljarden sterren aan de hemel. En uiteraard mogen ook de zangtalenten van het koor van de Kalaman Singers niet onderschat worden...





Het houtvuur wordt aangestoken en Clint geeft nog wat uitleg betreffende de planning voor morgen.





Filip blijkt ook over heel wat zangtalent te beschikken...



Nadat Gary nog een gesmaakte speech gegeven heeft over de sterrenhemel en het kampvuur zachtjes uitdooft, wordt het tijd om te gaan slapen.


Dit was echt een dag/avond om nooit meer te vergeten, en daar zal onze "hotelkamer" deze nacht ook nog een steentje toe bijdragen. Een mooiere 'room with a view' is gewoon ondenkbaar...





Nathan en Jolien besluiten, goed ingeduffeld in het slaapzak onder de blote hemel te slapen. Geef hen eens ongelijk...


Het weer: zon en wolken bij zo'n 15 graden

Overnachting in tentje bij Reflection Canyon
Aantal gereden km: 18

2 opmerkingen:

  1. Och, och, och! Smelt smelt smelt! Wat een onvergetelijk, overfantastisch reismoment was die beleving op Pake Lowell (oepsie) en 'onze' Kalamanbeach toch! Oké, de foto's zijn meer dan mooi, de filmpjes heerlijk en sfeervol maar toch ... het gevoel van die momenten zit nog in mijn lijf, van mijn hoofd tot over mijn hart tot in mijn tenen.

    BeantwoordenVerwijderen