Nabeschouwing

Onze 20e VS/Canada-reis werd een buitenbeentje: wij die al gruwelen als we andere mensen zien tijdens onze hikes, zouden nu een groepsreis organiseren...een "groepsreis"?  Dat klonk toch bijna als vloeken in de kerk... Maar kijk, het is gewoon een fantastische reis geworden met een buitengewone groep gelijkgestemden wat de wondermooie natuur van het Zuidwesten betreft. Een groep ook die vanaf de eerste dag bijzonder goed aan elkaar hing en die twee weken lang met volle teugen genoten heeft van deze avontuurlijke reis.


De vluchten met United waren, in tegenstelling tot eerdere ervaringen, volledig in orde en op alle vier de vliegtuigen had onze groep dan ook de vooraf vastgelegde plaatsen. Alles was ook perfect op tijd, deze keer dus geen slecht woord over United.

De huurauto's bij Alamo waren goed (3x Full Size SUV en 3x midsize SUV), en het skip-the-counter systeem kunnen we al lang niet meer missen. Zo uit de shuttlebus direct naar de garage, auto kiezen en weg. Geen nodeloos tijdverlies meer bij de balie van Alamo en vooral, niet meer moeten luisteren naar verkooppraatjes van medewerkers die nog snel aan een vermoeide reiziger deze of gene verzekering willen aansmeren.

Alle hotels waren prima in orde.
Maar het allerbeste "hotel", eigenlijk buiten categorie, was ons tentje op "Kalaman Beach"...






Hoogtepunten: eigenlijk een aaneenschakeling van.
Het begon al in Valley of  Fire waar we maar kunnen blijven naartoe gaan.


De volgende dag voerden we al zowaar een Mannequin Challenge op (omgeving Toadstool Hoodoo).
Alleen leek Jolien nog niet goed te weten dat men gewoon stil staat tijdens dergelijke opvoering...



's Anderendaags kwamen we zowaar in een sneeuwstorm terecht langs de UT-12, maar ook daar niets dan dolle pret.




De keuze voor hét hoogtepunt van de reis kon eigenlijk door geen enkel groepslid gemaakt worden, Cathedral Valley en de tweedaagse bij Lake Powell komen dan ook samen op nummer 1.




Kleine domper op de reisvreugde was het plotseling ziek worden van Tomas. Terwijl zowel Tomas als ikzelf een ferme spuit in onze bips kregen in het Medical Center van Green River, trokken de anderen er alleen op uit...met de nodige carrosserieschade aan de auto's als gevolg 😉. In de namiddag bleef Tomas nog in bed, maar wij trokken met de rest van de bende naar Little Grand Canyon, wat spectaculaire foto's opleverde van onze autokaravaan.


's Anderendaags was het genieten van de stilte van False Kiva en de uitzichten bij Dead Horse Point en langs de Shafer Trail, met onder andere Thelma and Louise Point.





Voor de hike naar Druid Arch hadden we geen staalblauwe lucht, en misschien maar goed ook want het is best een pittige wandeling. Uiteraard waren we ook hier weer helemaal alleen en konden we ongestoord genieten van deze merkwaardige natuur.


The Citadel stond al lang op onze bucket list, maar door omstandigheden kwam dit er nog nooit van, tot nu...



Op weg naar Monument Valley kon een stop bij het iconische Forrest Gump point uiteraard niet ontbreken.


Heerlijk genieten in Monument Valley...



Horseshoe Bend zou bij dergelijke reis naar afgelegen plekken eigenlijk niet op de planning mogen staan, maar mijn liefste Leen en ikzelf hadden een wel héél speciale reden om hier nog eens naartoe te komen. En de groepsleden zorgden er voor een onvergetelijke avond...




En dan moest het beste nog komen...onze tweedaagse op Lake Powell, samen met de fantastische fotograaf en Lake Powell kenner, Gary Ladd.
Maar eerst nog eens langs Lower Antelope Canyon.



Gary Ladd




Na een heerlijke avond is het aangenaam ontwaken, ontbijten en op stap/boot langs de oevers van Lake Powell.









Een alweer avontuurlijke dag bij White Pocket, wordt afgesloten door een verrassingsavond georganiseerd door Jan en Els.






Daar doen we 's anderendaags nog een dirt road rit bij, naar het bijna buitenaardse Edmaiers Secret.




In 2014 bestempelden we de hike naar The White Domes (Canaan Mountain) als de allermooiste die we ooit deden in het Zuidwesten. Het was dus evident dat deze hike bij deze "highlight"-reis op de planning zou staan. En de groepsleden waren niet bepaald ontgoocheld...






Ideale plek voor een tweede mannequin challenge.



Tomas is al lang weer helemaal hersteld en weet de allermooiste tafel van The Strip te reserveren voor onze laatste avond samen. En we kiezen uiteraard niet de makkelijkste weg om naar Las Vegas te rijden.




Het afscheid in Zaventem was typerend voor deze ganse reis, niemand raakte gewoon naar huis. Jolien liep zelfs, verstrooid zoals ze dikwijls is, al weer helemaal naar de vertrekhal in plaats van de aankomsthal...
Op 14 oktober houden we dan ook een nabeschouwing, thuis bij Filip en Sabine. We kijken er bijzonder naar uit.

Zoals altijd willen we iedereen bedanken voor de vele reacties via verschillende kanalen en voor het volgen van onze blog. Het is een onvergetelijke reis geworden en...wie weet zelfs wel voor herhaling vatbaar in april 2018...
Tot lezens!

4 opmerkingen:

  1. Tijdens de nabeschouwing was ik alweer volop in Zuidwesten-sfeer. Heerlijk om de vele hoogtepunten nog eens te beleven. Het liedje van ons schitterend Mieke met de Kalaman-koorleden blijft pakken; de mannequin-challenges kan ik blijven bekijken. Het is een cliché maar toch ... de beelden van deze blog zijn schitterend, maar kunnen nooit het ware gebeuren, het voelen van de lucht, de kleuren en de natuur weergeven. Thank you, mister perfect guide, for this marvellous trip! <3

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het was pure fun om deze groep door de prachtige landschappen van het Zuidwesten te begeleiden :-).

      Verwijderen
  2. Reacties
    1. Het was ook voor ons een ontzettend grote verrassing dat een groepsreis zo goed zou meevallen. Dat hadden we nooit of te nooit durven denken. En mocht de vraag niet expliciet gekomen zijn om iets dergelijks te organiseren, dan hadden we het ook zeker en vast nooit overwogen ;-).

      Verwijderen