02 april 2017 - Hurricane - Cottonwood Canyon Road - Escalante


--> Klik hier voor de fotoreeks op Flickr <--

--> Video's volgen later <--

Het is behoorlijk koud in Hurricane als we ontbijten, maar Leen en Mieke besluiten dit toch maar buiten te doen.


Onze dagelijkse briefing voor vandaag...


We laten vandaag nu echt 'de beschaving' achter ons en rijden via Kanab naar de Paria Movie Set. Veel blijft er van deze filmset niet meer over (de restanten werden jaren geleden al in brand gestoken en werden nooit meer heropgebouwd), maar de omgeving heeft meer dan genoeg te bieden voor enkele mooie beelden.


Ons wagenpark op weg naar Paria Movie Set.




Filip aan het werk.


Hoi, Els...


Het is al een tijdje geleden dat we nog bij de Toadstool hoodoo waren en dus hebben we die deze keer opnieuw op de planning gezet.







Nog even poseren terwijl onze reisgenoten al op verkenning trekken.


Mieke heeft er, zoals altijd, weer er bijzonder veel zin in om de wildernis in te trekken.



Els is een fanatieke fotografe.


Tomas mag dan wel een boom van een kerel zijn, hier maakt hij toch wel handig gebruik van het perspectief.


Herbert legt de omgeving vast terwijl Jean-Paul van objectief aan het wisselen is.


Overleg met Filip, "partner in crime" gedurende al zowat 40 jaar...


En Leen is ook wel benieuwd wat we daar allemaal te vertellen hebben...


Enkele jaren geleden ontdekten we echter een nog veel mooier gebied, op zo'n 200 meter ten westen van de Toadstool Hoodoo. En daar gaan we nu uiteraard ook weer naartoe.


Nee Jan, Filip zal niet springen...


En ook hier hebben we het gebied helemaal alleen voor ons groepje.








Iedereen is in de wolken met zoveel natuurschoon en we blijven er dan ook vrij lang en voeren er zowaar een mannequin challenge op. Wat een sfeer zit er in die groep, precies of iedereen kent elkaar al een leven lang.



Jolien twijfelt of ze hieraan haar dorst gaat lessen.


Terwijl Nathan altijd beschermend op de loer ligt



Jan en Els, een mooi koppel bij wie ook de grootte van de camera complementair is...
Filip en Nathan, vader en zoon en beiden fervente fotografen.


































Wat een uitzicht...


Daar moet toch eens bij geposeerd worden.




Tomas stelde in het begin van de reis aan iedereen dezelfde vraag "wat verwacht je van deze reis?". Hier is Ingrid aan de beurt.


Gelukkig is de Cottonwood Canyon Road dit voorjaar al berijdbaar, want dat is onze hoofdbrok voor vandaag. Met andere woorden 80 km dirt road.
We lunchen eerst nog bij het begin van de weg.


Het eerste gedeelte van de route is niet het mooiste, maar hier zien we zowaar wild life.






Filip stelt ineens vast dat zijn nagels een beurt kunnen gebruiken en dat lokt uiteraard heel wat aandacht van onze vrouwen...



Eens we in de omgeving van de Brigham Plain Road komen, zitten we echt in het hart van de Cockscomb Ridge, een schuin overhellende bergkam die gevormd werd boven een breuklijn in de aardkorst.


Van boven de Brigham Plain Road heeft men een fantastisch uitzicht op de omgeving met onder andere Yellow Rock en helemaal aan de horizon, Molly's Nipple.

Maar...dat zijn foto's van toen we daar de laatste keer waren, in april 2014. Deze keer is het onmogelijk om hier naar boven te rijden. De auto's die we meegekregen hebben op McCarran zijn allemaal tweewiel aangedreven (behalve één) en die blijken helemaal niet opgewassen tegen de bijzonder steile Brigham Plain Road. De achterwielen slippen voortdurend door en we komen geen meter vooruit. Pech dus voor de mensen die hier nog niet eerder boven waren, maar dit is het uitzicht...



En wij geraakten deze keer maar tot halverwege. Filip heeft ondertussen om een of andere bizarre reden zijn strandslippers aangetrokken...


Druk overleg, maar uitgerekend de Jeep van Jan en Els raakt geen meter verder bergop. Ik wist zelfs niet dat Jeep auto's met tweewielaandrijving had...


Terug naar de Cottonwood Canyon Road onder de prachtige wolkenluchten die zo typisch zijn voor het Zuidwesten.



Centraal is Yellow Rock duidelijk zichtbaar.


We vervolgen onze weg langs de Cottonwood Canyon Road en komen in veruit het mooiste gedeelte, de Candy Cliffs en daarvoor moesten we enkele modderige stroken overwinnen. Deze keer gelukkig wél zonder problemen. Op die manier zien onze auto's er ook al een beetje uit zoals ze er in het Zuidwesten horen uit te zien. En Mieke is daar duidelijk gelukkig mee.






Wat een prachtige kleuren zijn er hier en we zijn er ook op het juiste moment, namelijk als de zon al niet meer loodrecht aan de hemel staat.






Nee Filip, dit zijn niet de beste schoenen om hier ver te lopen...









Onze laatste, geplande stop voor vandaag is bij Grosvenor Arch, eigenlijk een dubbele arch van zo'n 45 meter hoogte. De grootste heeft een diameter van 30 meter.



Jan leidt de groep naar de Grosvenor Arch






































Oeps, Filip stelt eindelijk vast dat hij precies niet de juiste "schoenen" aangetrokken heeft...


Jean-Paul en Peter mijmerend over deze schitterende dag.



We stoppen nog eens bij een mooi uitzichtpunt en nemen er ook een groepsfoto (enkel Tomas staat er niet op...hij was de fotograaf).





En ons wagenpark waarmee we eigenlijk niet zo erg veel kunnen uithalen op dirt roads...


Nog eens poseren met Mieke, Leen en Peter.


En uiteraard ook onze altijd lachende Mieke en Peter.


Het einde van Cottonwood Canyon Road komt naderbij.


Bandenspanning nog ok, Tomas?


Om 19u30 komen we aan bij ons motel, de Circle D, waar we ook allemaal samen lekker eten.



Iedereen trekt om 21u moe, maar tevreden naar de kamer, na alweer een bijzonder mooie dag.

Het weer: zon met nu en dan wolken, bij zo'n 20°C

Overnachting in Circle D Motel
Aantal gereden km: 333

2 opmerkingen:

  1. Wat een fantastische dag was dit, zo avontuurlijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. HI Rocky Lady! Zo leuk dat jij je deze naam aanmeet.
    Met de fot's en de tekst te herlezen, herbeleef ik alles tot in de toppen van mijn tenen.
    De grapjes bij de foto's maakt het compleet.
    HEIMWEEEEEE...

    BeantwoordenVerwijderen